Buddyread: De laatste brief

Toen ik op het idee kwam om buddy-reads met steeds weer andere lezers te doen, bood Vivian zich meteen aan. En meteen in januari gingen we ons eerste boek samen lezen! Al snel werden we het eens: het werd een New Adult. We zijn allebei gek op ontroerende en aangrijpende liefdesverhalen, dus dit kon niet anders dan een succes worden! We kozen al gauw voor De laatste brief van Rebecca Yarros. Ik had nog nooit iets van haar gelezen, dus ik was zeer benieuwd naar deze roman.

De laatste brief

De vierentwintigjarige Ella werd op haar negentiende moeder van een tweeling. Nu, vijf jaar later, runt ze een bed & breakfast. Haar broer Ryan is gesneuveld tijdens een uitzending en hij vraagt in zijn laatste brief aan zijn legervriend Beckett of hij naar zijn zus toe wil gaan, die in haar eentje een tweeling opvoedt. Ryan kan dat zelf namelijk niet meer. Beckett doet het wel. Hij neemt zijn intrek in de bed andbreakfast van Ella en probeert haar te helpen. Zij moet daar echter niets van hebben. Ze kan het toch wel alleen? Toch begint ze langzaam maar zeker gevoelens te ontwikkelen voor Beckett. Maar ze hebben allebei veel om mee te dealen – bijna té veel.

Onze mening over de voorkant:

Lianne: De titel De laatste brief is mooi gevonden, alleen de cover past niet bij de sfeer van het verhaal. Ook het stelletje op de voorkant straalt niet uit met hoe ze in het boek omschreven worden. We vonden de Engelse cover veel mooier. Maar de matige cover deed gelukkig niets af aan de kwaliteit van het verhaal.

Vivian: Ik vind het mooi hoe de titel gaandeweg steeds meer terugkomt in het verhaal. Over het omslag: Lianne, jij merkte op een gegeven moment op dat ik Telluride – het bergplaatsje waar het verhaal zich afspeelt – moest googelen. Toen ik dat deed, viel me dus op dat het omslag eigenlijk helemaal niet bij de setting past. Door de cover krijg je een soort flessenpost-gevoel en dat is absoluut niet zo, haha. Jammer dat de Amerikaanse versie van het omslag niet is aangehouden.

Lianne: Ja klopt. Telluride ligt in het heuvelachtige Colorado en je krijgt er een beetje Oostenrijk-achtige vibes van. De cover laat geloven dat het zich ergens op een strand afspeelt, wat niet zo is.

De personages

Je volgt het verhaal vanuit twee perspectieven. Vanuit de jonge moeder Ella en soldaat Beckett, die steeds dichter naar elkaar toe groeien in de loop van het verhaal.

Lianne: Ik vond de personages erg goed en realistisch neergezet. Ella’s kinderen Maisie en Colt zijn ook erg lief en de band tussen hun als tweeling is erg goed neergezet. Ook de chemie tussen de twee hoofdpersonen en de manier waarop ze met elkaar omgingen vond ik heel mooi en liefdevol beschreven. Al vond ik het wel lang duren voordat er iets tussen hen gebeurde, maar Ella’s kinderen gingen op dat moment natuurlijk voor. Dus het is een goed excuus 😉 En je krijgt dan ook juist die fenomenale scènes die je wilt lezen!

Vivian: Ik had echt maar heel kort nodig om de personages, van Becketts hond Havoc tot de tweeling, helemaal in mijn hart te sluiten. Ze hebben allemaal iets waardoor je ze onmiddellijk zowat met je leven wilt beschermen. Ik vond de tweeling ook echt onwijs goed neergezet. Zo karakteristiek en volwassen en ook hun band was zó mooi beschreven.

En natuurlijk de band tussen Ella en Beckett… Ik vond het prachtig hoe ze dichter bij elkaar komen. Zeker omdat ze een heel bijzonder soort klik hebben die gaandeweg steeds meer naar voren komt. Voor mij was dat ook juist een fijne slow burn en ik vond het mooi dat er eerst is gezorgd voor een goeie opbouw met de tweeling en hoe hij hun vertrouwen wint. Daarna is het is echt een soort afstoten-aantrekken-ding inderdaad. Dat was bij vlagen echt hartverscheurend, maar ik vond het vooral heel mooi hoe ze naar elkaar toe groeien.

Lianne: Ella is een heel sterk personage. En dat moet ze ook wel zijn, gezien alle tegenslagen die ze op haar bordje krijgt. Ik vond het zo zielig voor haar, geen enkel mens gun je zo veel tegenslagen. Het verhaal met haar ex Jeff vond ik echt hartverscheurend. Ze is zichzelf kwijtgeraakt en eigenlijk meer een moeder dan een jonge, onbezorgde meid van 25. Pleziertjes zoals dates of met Beckett gunt ze zichzelf eigenlijk niet. Ik kon me ook niet echt vinden in haar keuzes toen ze besloot om geen contact meer met Beckett te willen. ‘Zie je dan niet hoe graag hij voor je door het vuur gaat? Maar jij laat hem nu lopen omdat je per se niets met hem wilt omdat hij gelogen heeft!’ wilde ik vaak naar roepen.

Vivian: Ik moet zeggen dat ik met Ella iets minder had, nu ik er zo over nadenk? Ik was eigenlijk vooral bezig met Beckett, de tweeling en met de chemie tussen Ella en Beckett. Wel vond ik het mooi hoe de band met haar kinderen is en denk ik dat de auteur mooi heeft neergezet hoe ze is veranderd door alles wat er is gebeurd. Vertrouwen is daarin een heel mooi thema. Ze durven elkaar niet echt te vertrouwen maar tegelijkertijd doen ze dat al en dat vond ik zo mooi! Wat ik ook mooi vond waren de momentjes dat ze even niet sterk was, maar zich gewoon naar haar leeftijd gedroeg. Of even zorgeloos was of even puur op haar intuïtie afging.

Lianne: Dan Beckett. Het is echt mooi om te zien hoe hij met Ella en haar kinderen omgaat. Hoe hij uitgroeide van iemand die nooit gevoelens had voor anderen en nooit liefde heeft gekend tot de man die Ella altijd steunt, verliefd op haar wordt en er voor haar en haar kinderen is, is echt prachtig om te zien. Al snapte ik niet altijd waarom Beckett haar niet gewoon de waarheid vertelde over zijn identiteit. Dan zat ik echt zo van: ‘Nee, wat doe je nou?’ Al vond ik de tweestrijd die hij daarmee had wel heel mooi.

Vivian: Oooohhh, Beckett… *zucht* Ik ben hoteldebotel verliefd op hem geworden. Er is iets aan hoe Rebecca Yarros de hoofdstukken vanuit zijn perspectief heeft geschreven. Ze is héél goed in mannelijke perspectieven, waardoor ik gewoon slappe knieën kreeg. Op het moment in het verhaal dat hij verliefd wordt op Ella’s kinderen, viel ik als een blok voor hem. Ik ben echt compleet gezwicht voor zijn band met de kids, voor hoe hij Ella behandelde, voor zijn chemistry met Havoc… O, en hij was nog sexy ook. Ik vond het inderdaad soms ook wel frustrerend dat hij zo vasthield aan zijn bagage. Maar dat is ook wel weer heel sterk neergezet en ik denk dat het ook heel mooi in beeld brengt hoe ongelooflijk complex het is om een relatie te hebben met iemand die zo verbonden is met het leger.

De schrijfstijl

Lianne: Ook al zijn het vrij lange hoofdstukken, ik ben er zo doorheen. Het verhaal leest heerlijk en dat komt ook door de fijne schrijfstijl en de warmte en liefde tussen de twee hoofdpersonen. Ook heeft Rebecca Yarros het talent om zinnen heel mooi op te schrijven. Zodanig dat je ze op wil gaan schrijven voor jezelf. Een van de mooiste quotes vond ik (van Ella): ‘Zijn stem kreeg die lage, schuurpapier-ruwe toon die mijn lichaam wekte op plekken die sinds Jeff in slaap waren geweest.’

Vivian: Ik heb eerder al de Flight & Glory-serie van Rebecca Yarros gelezen. Ik herkende haar schrijfstijl van die boeken ook weer heel erg in De laatste brief. Deels omdat het ook over het leger gaat, maar deels ook omdat ze er zó goed in is om je bij je lurven te grijpen, je verliefd te laten worden en vervolgens je hart eruit te rukken. Iets wat ik ook heel erg herkende is een soort suspense. Ze sleurt je vanaf het begin helemaal mee en juist daardoor werd ik op een gegeven moment bijna bang om verder te lezen. Ik had heel erg het gevoel dat er nog iets ongelooflijk hartverscheurends ging gebeuren. En ik had gelijk, haha.

Het verhaal

Lianne: In het begin moest er even inkomen, maar daarna werd het heel aangrijpend. Het is een fijne schrijfstijl met zoals ik al zei mooie zinnen en quotes. De chemie tussen Beckett en Ella is mooi beschreven. Het enige wat ik jammer vond is dat Ella’s broer Ryan zo abrupt uit hun leven is gerukt en je helemaal niets meer teruglas van hoe het nou gebeurd was. Ineens was hij er niet meer en volgden er allemaal tragische dingen zich na elkaar op. Dat vond ik allemaal wel erg snel gaan. De brieven aan het begin van elk hoofdstuk die zijn geschreven tijdens de briefwisseling tussen Ella en Beckett vind ik ook een mooie toevoeging hebben. Al is het wel een beetje verwarrend dat ze niet op volgorde staan.

Vivian: Ik vond het in het begin heel mooi dat je op een verkeerd spoor wordt gezet. Het begint heel onheilspellend vanwege Ryan en je bent dan echt bang voor wat er gaat gebeuren, en dan verlegt de auteur de focus naar Maisie. Het duurt inderdaad vrij lang voor je erachter komt wat er precies met Ryan is gebeurd (ik ging KAPOT toen ik dat las, jemig). Maar die opbouw vond ik wel mooi omdat het veel met Beckett en dus met zijn relatie met Ella te maken heeft. Ook vond ik het mooi gedaan hoe de titel steeds weer op een iets andere manier in het verhaal terugkomt. De brieven vond ik erg mooi, maar inderdaad: het was even wennen dat ze niet op volgorde stonden. Prima om ze als puzzelstukjes bij elkaar te leggen, maar ik had liever gezien dat ze op volgorde hadden gestaan inderdaad.

Lianne: Je moet er even inkomen, maar dan wil je ook echt doorlezen en het verhaal heeft je  gauw genoeg in zijn greep. Alle hoofdstukken zijn zo warm en liefdevol geschreven en sommige hoofdstukken eindigden ook zo dat je echt door móést lezen. Als ik me voornam om op dat moment twee hoofdstukken te lezen, las ik er soms nog gewoon een hoofdstuk achteraan, wat echt een pluspunt is!

Vivian: Ik vond het ook mooi dat alles gedoseerd is. Er is dus zo’n slow burn romance tussen Ella en Beckett. Intussen heb je de band die hij met de kinderen opbouwt, de band tussen Maisie en Colt, Maisies problemen, Ella’s verleden, Ryan, de brieven… Alles is zo emotioneel en aangrijpend dat je er enorm bij betrokken raakt. Dat hield het voor mij wel heel interessant en bijzonder. Ik had soms wel wat moeite met de lengte van de hoofdstukken, maar je hebt wel gelijk: je gaat er vrij makkelijk doorheen.

Lianne: En dan… De laatste hoofdstukken. Tja, wat kan ik daar over zeggen? Het is zeker tragisch en ook hartverscheurend en mooi geschreven. Maar even heel harteloos gezegd: het raakte me minder dan ik gehoopt had. Dat komt omdat ik dat stuk (de beruchte scène) een beetje te overgedramatiseerd vond. Even zonder te spoileren: het voelde aan als een stuk uit een film dat heel zielig moet zijn, maar het dat net niet is omdat de manier waarop het gebeurt te cliché is. Dat voelde ik bij dit stuk ook. Dus nee, voor mij was het net allemaal even té. Helaas. Ik weet dat ik waarschijnlijk de enige ben die dit vindt, haha! Alhoewel ik het niet aan zag komen en het wel een verrassende wending gaf aan het verhaal, dat vond ik wel een pluspunt.

Vivian: Hier verschillen we wel echt over van mening haha, want ik was echt zó aan het janken! Ik wist helaas al wel dat het deze kant op zou gaan door een per ongeluk-spoiler, maar alsnog was ik echt een wrak tijdens het lezen en vond ik het zó mooi. Het is echt Yarros, want dit doet ze in de Flight & Glory-serie ook. Je moet er misschien inderdaad een beetje van houden. Of het helemaal nodig was vraag ik me wel af, want ook zonder die laatste twist komt het verhaal heel mooi full circle. Maar het zorgt ook wel weer voor een mooi laatste stukje ontwikkeling voor de personages.

Lianne: Grappig hè, hoe smaken kunnen verschillen! Leuk om te lezen hoe jij daar anders in stond. Wat jij zegt ben ik het inderdaad wel mee eens, die gebeurtenis was niet echt nodig en ik denk dat ik het zonder zelfs net wat mooier had gevonden. Maar het laatste stukje ontwikkeling erin van Ella vond ik inderdaad ook wel heel mooi beschreven.

Conclusie:

Lianne: Ondanks dat ik niet zo kapot was van het einde als vele anderen en de andere minpunten die ik noemde, vond ik het zeker een mooi en goed geschreven verhaal met heftige en aangrijpende thema’s. Ook de schrijfstijl van Rebecca Yarros vond ik erg mooi en ik vond de liefde tussen Beckett en Ella goed uitgewerkt. Ik wil dus zeker meer van Rebecca Yarros lezen, want ik weet zeker dat er boeken van haar zijn die tragedies beschrijven die me wél wat meer weten te raken. Ik geef De laatste brief 3,5 sterren, op Hebban afgerond naar 4.

Vivian: Ik was dus wél kapot van het einde, haha. Maar sowieso vond ik het hele boek prachtig. Door de schrijfstijl en de manier waarop het verhaal in elkaar zit, maar vooral ook door de personages en door wat zij met elkaar en met jou als lezer doen. Of ik ‘m mooier vind dan de Flight & Glory-reeks weet ik niet. Of het ook was wat ik ervan verwachtte weet ik ook niet helemaal, maar ik vond het wel echt heel erg mooi en het is ook zeker een boek dat me zal bijblijven. Al is het maar omdat het verhaal mijn hart kapot heeft gescheurd, haha. 4 volle sterren van mij!

Heb jij De laatste brief al gelezen?

Ik ben een enorme fan van boekblogger en bookstagrammer Kamelia, van Het boekenatelier, met haar mooie, lichte en romantische foto’s op Instagram. Ben je benieuwd naar haar werkwijze, favoriete boeken en waar haar boekenliefde vandaan komt? Lees dan snel dit interview!